Ειναι το Ζαγόρι σημείο αναφοράς

Ζαγόρι.

Τόπος πίσω από το βουνό. Τόπος με εκπληκτική φυσική ομορφιά.

Τόπος με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά. Τόπος με ιστορία.

Τόπος που αναπτύχθηκαν χωριά με απαράμιλλη αισθητική.

Τόπος που γέννησε ευεργέτες, δημιουργούς που αγάπησαν και τίμησαν τον τόπο τους.
Αυτά φτάνουν για να είναι το Ζαγόρι σημείο αναφοράς.

Κύριε νομάρχη, κύριοι δήμαρχοι αγαπητοί συντοπίτες κυρίες και κύριοι σας καλωσορίζω στον φιλόξενο αυτό τόπο.

Το ερώτημα: θα συνεχίσει το Ζαγόρι να είναι σημείο αναφοράς;

Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει, ποιες είναι οι αιτίες και το Ζαγόρι μπορεί να χάσει την αίγλη του;

Μια γενική απάντηση που θα ταίριαζε είναι το έλλειμμα παιδείας.

Αυτό όμως φτάνει για να εξηγήσει το φαινόμενο που όλοι αναγνωρίζουμε ότι αφαιρεί ραγδαία αυτή την αίγλη;

Τι πρέπει να γίνει για να το αποφύγουμε;

Πως εξειδικεύεται η απάντηση ώστε να μπορέσουμε να παρέμβουμε και να σχεδιάσουμε δράσεις που θα επαναφέρουν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης και δημιουργίας πολιτισμού;

Απάντηση:

Πρώτα πρέπει να το ξανά – αγαπήσουμε. Να το μελετήσουμε όλοι μας για να αναγνωρίσουμε ποιες ήταν οι αξίες που αποτυπώθηκαν σ’ αυτό που κληρονομήσαμε. Όχι μόνο στα δημιουργήματα των προγόνων μας αλλά και πως διαχειρίστηκαν  την φύση, πως της συμπεριφέρθηκαν.

Και πρέπει αυτές οι αξίες να γίνουν κτήμα μας έτσι που αυτόματα, υποσυνείδητα θα έλεγα, να μας καθοδηγούν στις αποφάσεις μας για ενέργειες και δημιουργία σ’ αυτό το χώρο. Αλλά όχι μόνο σ’ αυτόν.

Αν αναλογιστούμε ότι οι τεχνικές μας δυνατότητες είναι πολλαπλάσιες από των προηγούμενων γενεών θα πρέπει να αντιπαλέψουμε την απληστία μας και να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις δυνατότητες για να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη. Όχι απαραίτητα ευκολότερη. Κι αυτό να γίνεται αυτόματα.

Αυτό κατά την γνώμη μου σημαίνει παιδεία.

Το ΤΕΕ, με την εκδήλωση αυτή, θέλει να δώσει το σύνθημα για την μελέτη και προπαντός για  την διάδοση της γνώσης και της διαμόρφωσης κοινών πρακτικών αποδεκτών από όλους προς την κατεύθυνση αυτή. Δεν ξεκινάει από την αρχή. Έχουν προηγηθεί μελέτες – αναλύσεις βαθιές, σημαντικές και συστηματικές. Έχουν αναπτυχθεί τεχνικές που μας βοηθούν να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε τις ιδέες μας.

Βέβαια κάθε γενιά αφήνει και πρέπει να αφήνει την σφραγίδα της και στο κτισμένο και στο φυσικό περιβάλλον. Και αυτό πρέπει να είναι αναγνωρίσιμο. Το ζητούμενο όμως είναι να είναι αναγνωρίσιμη και η προσπάθεια των νεότερων γενεών να αφήσουν κάτι τουλάχιστον ισάξιο σε πολιτιστική αξία, αν όχι ανώτερο, από αυτό που κατάφεραν οι προηγούμενες.

Η σύγκριση όμως γίνεται όταν υπάρχουν τα παλιά.

Και πρέπει καταρχάς να τα διατηρήσουμε σαν πρότυπα.

Ένα στοιχείο της παιδείας που εδώ θέλω να επισημάνω είναι ο σεβασμός. Έτσι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι θα καταβάλουμε προσπάθεια να πειστούμε και να πείσουμε ότι θα σεβαστούμε αυτό που παραλάβαμε και να προχωρήσουμε στην διατύπωση κανόνων πως θα συμπεριφερόμαστε στον χώρο αυτό. Αλλά πάνω απ’ όλα ότι θα τους τηρούμε.

Όλα όσα αναφέρθηκαν απευθύνονται και δημιουργούν ευθύνες σ’ όλους. Τους κατοίκους, τους χωριανούς που επιστρέφουν έστω και περιοδικά στον τόπο τους, στους επισκέπτες, σ’ αυτούς που επενδύουν για την ανάπτυξη των χωριών.

Θα ήθελα ειδικά να απευθυνθώ και στους συναδέλφους μηχανικούς.

Για να τους υπενθυμίσω:

Ότι χρειάζονται γνώσεις, ενημέρωση, προσπάθεια, ευαισθησία, συνειδητή και συνεχή δουλειά, αναγνώριση, ανάδειξη και τήρηση των αξιών της ζωής και της συμβίωσης, της αρμονικής συνύπαρξης με την φύση.

Να εφαρμόζουν, όλα όσα διδάχθηκαν από τη επιστήμη τους και την εμπειρία τους, με συνέπεια και σεβασμό στην παράδοση και τον πολιτισμό, στο φυσικό περιβάλλον, στον άνθρωπο.

Ότι είναι μέρος της δουλειάς τους να εφαρμόσουν αλλά και να πείσουν για όλα τα προηγούμενα.

Ότι το φορτίο που φέρουν είναι βαρύ. Να κατανοήσουν τα οράματα των πελατών τους. Να τους βοηθήσουν και να τους συμβουλέψουν με τις γνώσεις τους έτσι που τα οράματα αυτά να τα υλοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο.

Και ποιος ξέρει μπορεί κάποτε αυτές οι αξίες, για τις οποίες μίλησα προηγουμένως, να μην χρειάζονται διατυπωμένους κανόνες και να είναι αυτονόητες. Να είναι ο οδηγός μας για την δράση και την δημιουργία μας όπως ήταν την εποχή που γεννήθηκαν τα αριστουργήματα του Ζαγοριού. Τότε που ούτε Προεδρικά Διατάγματα υπήρχαν ούτε ΓΟΚ, ούτε ΕΠΑΕ. Τότε που ήταν αυτονόητος ο σεβασμός στον γείτονα, στον άνθρωπο, στη φύση. Τότε που γινόταν παραγωγή  πολιτισμού.

Ας το πάρουμε σαν στοίχημα. Πρέπει να καταφέρουμε το έργο μας να συγκρίνεται με αυτό που παραλάβαμε. Έχουμε πολλά, άπειρα μέσα που θα μας βοηθήσουν να δημιουργήσουμε πολιτισμό. Αλλά αν αφεθούμε αμαχητί στις δυνατότητες των μέσων που διαθέτουμε τότε απλά θα καταστρέψουμε τα χωριά μας, τον τόπο μας, την ζωή, τον πλανήτη μας.

Μέχρι τώρα δείχνουμε ικανοί για όλα.