Στο Ζαγόρι όλα τα γεφύρια έγιναν από συντεχνίες μαστόρων που ήταν ειδικευμένοι στο κτίσιμο γεφυριών, το οποίο ήταν πολύ δύσκολο και απαιτούσε μεγάλη τέχνη.
Στην αρχή στηνόταν ο ξυλότυπος και μετά άρχιζε το κτίσιμο με κύριο δομικό υλικό την πέτρα, ταυτόχρονα κι από τις δύο πλευρές και προχωρούσαν με αργό ρυθμό προς την κορυφή. Όλα τα γεφύρια δεν είναι ομοιόκτιστα. Ανάλογα με το πλάτος του ποταμού είναι με ένα η περισσότερα τόξα. Το πλάτος των είναι περίπου δύο μέτρα και το οδόστρωμα λιθόστρωτο με μαύρη πέτρα.
Στο Κουκούλι ανήκουν τέσσερα πέτρινα γεφύρια με καμάρες στο ποτάμι του Βίκου: Το γεφύρι του Μίσιου , το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου , το γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό και το γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη.Δίπλα από τα τέσσερα αυτά γεφύρια υπήρχαν αντίστοιχα και μύλοι, οι οποίοι βρισκόταν στην δεξιά πλευρά του ποταμού, προς το μέρος του Κουκουλίου. Λόγω γειτνίασης με το αντίστοιχο γεφύρι, φέρουν και το αντίστοιχο όνομα.
Το γεφύρι του Μίσιου
Το γεφύρι κτίστηκε το 1749 με δαπάνες του άρχοντα Αλέξη Μίσιου από το Μονοδέντρι μεταξύ Κουκουλίου και Βίτσας. Στην δεξιά όχθη του ποταμού μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα λειτουργούσε ο μύλος με νεροτριβή και μαντάνια, που εξυπηρετούσε τα χωριά Κουκούλι, Βίτσα, Μονοδέντρι και Πεδινά.
Ανήκε στον Γιαννάκη Κόκκορο από το Κουκούλι. Κατόπιν ο μύλος πέρασε στον αδελφό του Δημήτριο και στον γιο του Γρηγόρη Κόκκορο κι έτσι για πάνω από εκατό χρόνια ανήκε στην οικογένεια Κόκκορου.
Το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου
Το γεφύρι κτίστηκε το 1750 με δαπάνες Νούτσου Κοντοδήμου από το Βραδέτο. Αργότερα ο Αλέξιος Νούτσος από το Καπέσοβο συνεισέφερε για κάποια επισκευή.
Πήρε το όνομα «Γεφύρι του Κόκκορου» από τον μύλο που ήταν κοντά στο γεφύρι και που στις αρχές του 19ου αιώνα ανήκε στον Γιαννάκη Κόκκορο από το Κουκούλι. Κατόπιν ο μύλος πέρασε στον αδελφό του Δημήτριο Κόκκορο κι έτσι για πάνω από εκατό χρόνια ανήκε στην οικογένεια Κόκκορου. Λειτούργησε μέχρι τα χρόνια της κατοχής.
Καλογερικό γεφύρι ή του Πλακίδα
Το έφτιαξε πολύ παλιά κάποιος Ζώτος Ρούσης από τους Νεγάδες και ήταν ξύλινο.
Το 1814 ο ηγούμενος του μοναστηριού του Προφήτη Ηλία που είχε τον μύλο έφτιαξε το σημερινό πέτρινο τρίτοξο γεφύρι και γι αυτό ονομάστηκε «Καλογερικό».
Το Καλογερικό γεφύρι επισκευάστηκε δύο φορές, το 1866 από τον Αλέξη και Ανδρέα Πλακίδα και το 1912 από τον Ευγένιο Πλακίδα. Έτσι λοιπόν πήρε και το όνομα «Γεφύρι του Πλακίδα». Το 1964 χαρακτηρίστηκε «διατηρητέο ιστορικό μνημείο».
Ο μύλος ηταν ο παλιότερος μύλος στο Κουκούλι, αφού υπάρχει έγγραφο του 1672 αναφέρει ότι ανήκε σε κάποιον Κουκουλιώτη.
Το 1732 το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία αγόρασε τον μύλο και τον εκμεταλλευόταν για 120 χρόνια.
Το 1851 οι Κουκουλιώτες με πληρεξούσιο τον Ανδρέα Πλακίδα αγόρασαν τον μύλο από το μοναστήρι και τα έσοδα τα διέθεταν για το σχολείο. Ο μύλος αυτός είχε νεροτριβή και μαντάνια και περί τα τέλη του 19ου αιώνα έπαψε να λειτουργεί.
Το γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη
Μικρό μονότοξο γεφύρι μεταξύ Κουκουλίου και Κήπων.
Χτίστηκε το 1753 από τον Νούτσο Κοντοδήμο από το Βραδέτο.
Δίπλα υπήρχε και μύλος που περί τα τέλη του 19ου αιώνα τον αγόρασε ο Γιάννης Λαζαρίδης από το Κουκούλι, παππούς του Κώστα Λαζαρίδη, και τον λειτούργησε μέχρι το 1950. Έτσι πήρε το όνομα και το γεφύρι.
Επικοινωνήστε μαζί μας
Αφήστε μας το μήνυμά σας σχετικά με το Κουκούλι.