Τα Χριστούγεννα των δακρύων

Ζαγορίσια κατοικία – Ρίζες & Συνέχεια
September 30, 2010

Το πρωί της Παρασκευής των Χριστουγέννων οι λιγοστοί κάτοικοι του Κουκουλίου Ζαγορίου και οι επισκέπτες τουρίστες που είχαν αφιχθεί από την παραμονή, πήγαν στην εκκλησιά να ακούσουν την Θεία λειτουργία της Γέννησης του Χριστού και να ψάλλουν το “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επι Γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία”.

Ορθάνοιχτες οι πόρτες της εκκλησιάς και ο κάθε χριστιανός που έμπαινε ανυποψίαστος στον ιερό χώρο με γιορταστική διάθεση, δεν πίστευε στα μάτια του μ ε αυτά που έβλεπε: Στο παμπάλαιο επιχρυσωμένο τέμπλο έχασκαν οι τεράστιες θυρίδες, άδειες πια από τις εικόνες που είχαν αφαιρέσει οι βέβηλοι ιερόσυλοι.

Οι μεγάλες εικόνες αριστερά και δεξιά της Ωραίας Πύλης, της Παναγίας και της Κοιμήσεως αριστερά και του Χριστού και του Προδρόμου δεξιά και ανεξαιρέτως όλες οι άλλες εικόνες του τέμπλου, μικρές και μεγάλες, δεν υπήρχαν πια.

Η απείρου κάλλους Ωραία Πύλη και τα δύο βημόθυρα, αριστερό και δεξιό, που εδώ και αιώνες κοσμούσαν τον ιερό χώρο, δωρεές των φιλογενών προγόνων μας, είχαν βίαια αποσπασθεί από τα κασώματα κι έμειναν ορθάνοιχτα τα φοβερά “στόματα” που βουβά και αμίλητα μας “είπαν” με παράπονο πως βέβηλα, άθεα, εγκληματικά κι απάνθρωπα χέρια τεράτων, τα ξερίζωσαν από τον γνώριμο, δικό τους, πατρώο και μητρώο ιερό χώρο, που τον δημιούργησαν πριν από πολλούς αιώνες άντρες και γυναίκες με πίστη στα Ιερά και στα Όσια, με φιλάνθρωπα και ανιδιοτελή αισθήματα, με μεγάλη αγάπη για τον τόπο τους, για την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Κάθε εικόνα και μια ιστορία, και μια ανάμνηση.

Και αντί προσευχής, μπροστά στην εικόνα του Χριστού μας που μόλις είχε γεννηθεί στεκόμασταν αποσβολωμένοι μπροστά στα τεράστια ανοίγματα – “στόματα” κι ένα βουβό κι ατέλειωτο κλάμα των Κουκουλιωτών – αλλά ακόμα και των ξένων – που έμπαιναν στον φημισμένο περικαλλή Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου κι αντίκριζαν το φοβερό κι ανήκουστο ανοσιούργημα.

Αυτά τα Χριστούγεννα των δακρύων θα μείνουν εσαεί χαραγμένα στην μνήμη όλων εκείνων που είχαμε την οδυνηρή εμπειρία να ζήσουμε την μεγαλύτερη λεηλασία που έλαβε ποτέ χώρα στο Ζαγόρι, το μεγαλύτερο ανοσιούργημα και το ειδεχθέστερο έγκλημα, καθότι δεν πρόκειται εδώ για μια από τις συνηθισμένες διαρρήξεις και κλοπές του θρησκευτικού πλούτου της εκκλησίας, πρόκειται για την λεηλασία και αρπαγή εικόνων και άλλων θρησκευτικών αντικειμένων και σκευών ανυπολόγιστης αξίας, ενός ναού με ιστορία πολλών αιώνων, αφού η δεύτερη κτίση του ανάγεται στο 1630, ενώ “της πρώτης μικράς οικοδομής του ιερού τούτου ναού το έτος άδηλον…”

Μαζί με τα βουβά δάκρυά μας, στείλαμε στον Ύψιστο και μια θερμή δέηση που βγήκε από την πονεμένη καρδιά μας.

Να τιμωρήσει τους αντίχριστους που βεβήλωσαν με τα βρομερά χέρια τους τον Ιερό μας Ναό και τον ξεγύμνωσαν από ότι πολυτιμότερο είχε και έκανε τις καρδιές μας περίλυπες. Και ας μην αναπαύονται για την πλεονεξία τους που τους οδήγησε στην μεγάλη λεηλασία. Ο πέλεκυς της τιμωρίας θα πέσει αργά ή γρήγορα στα κεφάλια τους και η θεία δικαιοσύνη θα τους αποκαλύψει και θα τους οδηγήσει στην ανθρώπινη δικαιοσύνη.