Ξεχωριστή φυσιογνωμία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πνευματική ζωή του Κουκουλίου.
Δάσκαλος, συγγραφέας και ερασιτέχνης βοτανολόγος, τοπικός ιστοριογράφος και λαογράφος άφησε έργο μεγάλης αξίας.
Γεννήθηκε το 1904. Ήταν γιος του Παύλου Λαζαρίδη και της Μόσχως, το γένος Παπαγεωργίου από το Καπέσοβο. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο Κουκούλι, μετά πήγε στο Σχολαρχείο στην Βίτσα και στο γυμνάσιο στην Ζωσιμαία στα Γιάννινα.
Έγινε δάσκαλος και διορίστηκε στην Καλωτά το 1924. Το 1926 διορίστηκε στο Κουκούλι, οπού υπηρέτησε μέχρι το 1951.
Το 1929-1930 φοίτησε στην γεωργική σχολή Ιωαννίνων, το 1930-1932 πήγε γιαμετεκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1951-1952 πήρε εκπαιδευτική άδεια, όπου παρακολούθησε παιδαγωγικά σε Ινστιτούτο στην Γενεύη.
Το 1935 παντρεύτηκε την Πηνελόπη Γκούρη από το Τσεπέλοβο χωρίς να αποκτήσει παιδιά.
Το 1962 συνταξιοδοτήθηκε και ασχολήθηκε με την συγγραφή λαογραφικών και ιστορικών βιβλίων καθώς και με την συλλογή φυτών και βοτάνων της περιοχής Ζαγορίου, συγκεντρώνοντας περίπου 1260 φυτά.
Το συγγραφικό του έργο συνίσταται από 53 βιβλία, 25 ανάτυπα και 88 άρθρα στα περιοδικά Ηπειρωτική Εστία και Το Ζαγόρι μας.
Πριν τον θάνατό του με συμβολαιογραφική πράξη έκαμε δωρεά εν ζωή όλων των κινητών και ακινήτων πραγμάτων που υπήρχαν στο σπίτι όπου σήμερα στεγάζεται το Πνευματικό Κέντρο στο Κουκούλι. Έτσι λοιπόν ιδρύθηκε το «Λαζαρίδειο Πνευματικό Κέντρο της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής» στο Κουκούλι που στεγάζεται στο παλιό σπίτι του προπάππου του Αστερινού Κόκκορου.
Πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1987 στην πλατεία του Κουκουλίου, την ώρα που συζητούσε με τον Νομάρχη Ιωαννίνων για τα προβλήματα του χωριού..